به گزارش واحد خبر مرکز مطالعات و پژوهش های فلکی ـ نجومی به نقل از خبرگزاری مهر، اولین بار در ماه جولای گذشته برخورد و فروپاشی یک ستاره دنباله روی سطح خورشید رصد شد. اکنون دانشمندان ناسا پس از چند ماه بررسی درباره خودکشی این دنباله دار و برخورد آن به خورشید، نتایج تحقیقات خود را در مجله علمی "ساینس" منتشر کردند.

به گفته این محققان، وقوع چنین حوادثی می تواند جزئیاتی را درباره ماده ای که این دنباله دارها از آن تشکیل شده اند و خصوصیات پنهان اتمسفر خورشید را آشکار کنند.

در 15 سال اخیر، بیش از هزار و 400 تکه را کشف کرده اند که احتمالاً حاصل فروپاشی ستاره دنباله داری هستند که در حدود 2 هزار و 500 سال قبل به خورشید برخورد کرده است.

این اجرام آسمانی از خانواده دنباله دارهای "کروتز" هستند که به صورت جنون آمیزی در نزدیکی خورشید پرواز می کنند و تاکنون بسیاری از اعضای این خانواده با برخورد به ستاره ما دست به خودکشی زده اند.

باوجود این، تاکنون هیچ تلسکوپی برای اینکه بتواند این رویدادها را دنبال کند به اندازه کافی حساس نبوده است. اکنون دانشمندان با کمک رصدخانه دینامیکهای خورشیدی (SDO)، رصدخانه هلیوسفریک خورشیدی (SOHO) و رصدخانه روابط خورشید- زمین (STEREO) توانستند دنباله دار "کروتز C/2011 N3" را در حرکت دیوانه وار خود به سوی خورشید دنبال کنند.

"کارل اشریور"، ستاره شناس "مرکز فناوری پیشرفته لاکهید مارتین" در کالیفرنیا به مجله "اسپیس" گفت: "تماشای این دنباله دار بسیار شگفت انگیز بود. این دنباله دار، جرمی آسمانی به وزن حدود 60 هزار تن و به قطر 50 متر است. اما در مقایسه با خورشید که یک میلیون برابر زمین است جالب است که این جرم کوچک می تواند به اندازه کافی نورانی دیده شود."

"اشریور"، مولف اول تحقیق درباره فروپاشی "کروتز C/2011 N3" در جزئیات نتایجی که در تازه ترین شماره مجله ساینس منتشر شد، نشان داد که این دنباله دار 4 جولای، دو روز قبل از نابودی شناسایی شد. در ابتدای رصد، طول دنباله این دنباله دار 10 هزار کیلومتر بود و این جرم آسمانی با سرعت 2.1 میلیون کیلومتر بر ساعت مستقیماً به طرف خورشید حرکت می کرد.

6 جولای، دنباله دار "کروتز C/2011 N3" توانست به عمق اتمسفر خورشید در فاصله حدود 100 هزار کیلومتری از سطح ستاره برسد.

درحالی که به خورشید نزدیک می شد تکه های بسیاری از آن در ابعاد بین خرده سنگهای کوچک تا حداکثر حدود 45 متر از آن جدا شدند و سپس دنباله دار کاملاً بخار شد.

از آنجا که قدمت دنباله دارها به زمان تشکیل منظومه خورشیدی باز می گردد جزئیات درباره مرگ آنها می تواند به درک بهتر اینکه سیارات چگونه از گاز و گرد و غبار سیاره ساز اولیه به وجود آمدند کمک کند.

درحقیقت، بررسی رفتار این دنباله دارها درحالی که در همسایگی خورشید در گردشند می تواند اطلاعات با ارزشی را درباره اتمسفر اسرارآمیز خورشید ارائه کند.

دانشمندان در شرایط عادی قادر نیستند این بخش از خورشید را رصد کنند چون نور این منطقه به اندازه ای نیست که توسط تلسکوپها دیده شود.