گروهی از ستاره شناسان آلمانی موفق شدند به کشفیات جدیدی در خصوص گروهی از ستارگان نوترونی به نام پالسارهای هزارم ثانیه ای دست یابند.

به گزارش خبرگزاری مهر، پالسارها یا تب اختران، ستارگانی نوترونی هستند که در فواصل دوره ای مشخص پرتو ایکس ساطع می کنند.

پالسارها، بیگانه ترین اجرام آسمانی هستند که می شناسیم. این نوع از ستارگان نوترونی با قطر تنها 20 کیلومتر می توانند جرمی برابر با جرم خورشید داشته باشند.

یکی از زیرگروههای این اجرام که با عنوان "پالسارهای هزارم ثانیه ای" شناخته می شوند می توانند با سرعت چند صد برابر ثانیه به دور محور خود بچرخند.

این گروه از پالسارها نخستین بار در سال 1982 کشف شدند و تاکنون در حدود 200 پالسار هزارم ثانیه ای با دوره های چرخش بین 1.4 و 10 هزارم ثانیه شناسایی شده اند.

انتشار دوره ای و سرعت چرخشی شگفت انگیز این زیرگروه پالسارها با عملکرد این ستارگان که به شدت مغناطیسی شده اند و به طور مداوم به جمع آوری ماده از ستاره همسایه خود ادامه می دهند ارتباط دارد.

زمانی که یک ستاره همسایه هیدروژن تخلیه می کند منبسط می شود و به ستاره نوترونی اجازه می دهد که ماده را از لایه های خارجی تر آن بیرون بکشد.

در اثر برخورد این ماده به مناطق قطبی پالسار، پرتو ایکس ساطع می شود. اما این چشمه پرتوهای ایکس نیز به مرور زمان خاموش می شود و در نتیجه چرخش پالسار هزارم ثانیه آهسته شده و ستاره نوترونی به پالسار رادیویی عادی تبدیل می شود.
این انتقال زمانی رخ می دهد که ستاره همراه به طور کامل پوسته خارجی خود را از دست بدهد و دیگر نتواند فرایند تولید پرتوهای ایکس را تغذیه کند.

اینکه در مدت فاز گذار از پالسار به فاز چشمه پرتوهای ایکس چه اتفاقی رخ می دهد تاکنون به روشنی معلوم نبود.

براساس گزارش مدیا ایناف، اکنون ستاره شناسان دانشگاه بن و موسسه ماکس پلانک دریافتند به محض اینکه جریان پلاسمای ناشی از ستاره همراه شروع به تخلیه شدن می کند میدان مغناطیسی پالسار به سمت خارج حداکثر به مسافت 100 کیلومتر یا در حدود 10 برابر شعاع خود گسترده می شود.

این بدان معنی است که در چنین شرایطی فعل و انفعالات میان میدان مغناطیسی و پلاسما بسیار شدید می شود. به طوریکه، میدان مغناطیسی می تواند بخشی از ماده را به سرعت جمع آوری کند.

همچنین، مطالعات پیشین به نتایج متناقصی دست یافته بودند که نشان می دادند بعضی از پالسارهای هزارم ثانیه ای پیرتر از خود جهان هستند و در حالی که عمر جهان 13.7 میلیارد سال تخمین زده شده است عمر این اجرام کیهانی می تواند به 15 میلیارد سال برسد.

این دانشمندان درخصوص این پارادکس توضیح دادند که تاکنون تصور می شد برای اندازه گیری سن پالسارها باید از روش معمول گذر زمان استفاده کرد این درحالی است که سن پالسارها با کاهش سرعت چرخش آنها کم می شود و بنابراین محاسبات گذشته اشتباه بوده است.

نوشته شده در دو شنبه 1 اسفند 1390برچسب:,ساعت توسط احسان|