این نخستین بار است که آسمان با طول موجهای بزرگتر از ۱۰۰ میکرومتر کنکاش می شود و ستاره شناسان قادر به تشخیص اهداف بسیار سرد می شوند. پیرسون (Pearson) معتقد است که ستاره شناسان به وسیله آکاری قادر به تشخیص کهکشان های بسیار سرد هستند، اهدافی که حتی برای ایراس نیز بسیار سرد بوده است. شاید مهمترین توانایی آکاری در مقایسه با ایراس تشخیص اهداف نجومی با جزییات بسیار دقیقتر است (شکل را ملاحظه کنید). به گفته چاس بیچمن (Chas Beichman) ستاره شناس ناحیه فرو سرخ ناسا، حساسیت اینگونه نقشه برداری ها به توانایی تلسکوپ در تمییز دادن تجمعات در هم غبار بین ستاره ای از دسته های کوچک ستاره ها و تشخیص دور و نزدیک بودن کهکشان ها بستگی دارد و بهبود در قدرت تفکیک زاویه ای اهمیت ویژه ای دارد. به گفته پیرسون، نقشه برداری آکاری باید کهکشان های تا فاصله در حدود یک میلیارد سال نوری و کهکشانهای پرنور تا فاصله حدود شش میلیارد سال نوری را شامل شود. در پروژه آکاری به سبب وسعت زیاد منطقه زیر دید، احتمال کشف پدیده های نادر و غیر طبیعی مثل کهکشان های اولیه نیز وجود دارد. در این صورت مدارک مهمی از نحوه شکل گیری نخستین کهکشان های جهان فراهم می آید. در ماهواره آکاری ۱۷۰ لیتر هلیوم مایع صرف سرد نگه داشتن آشکارسازهای فرو سرخ می شود و تا پیش از اتمام آن ماهواره می تواند به بررسی آسمان بپردازد. انتظار می رود این حجم هلیوم مایع تا ۹ سپتامبر ۲۰۰۷ کفاف دهد و پس از آن یک سال دیگر با استفاده از کنترل کننده های مکانیکی اهداف نجومی در طول موج های نزدیک به فرو سرخ بررسی می شوند. نقشه ای که آکاری تهیه کرده است، در کنفرانس کیهان شناسی " از ایراس تا هرشل و پلانک" که به تازگی در لندن برگزار شد، ارایه گردید.